OYUN VE ÇOCUK

Yetişkinlerin gözünde çoğu zaman çocuk için bir eğlenme, hoş vakit geçirme aracı olarak görülen Oyun, Esasen Çocuğun hayatına katkıda bulunabilecek birçok davranışın ve bilginin içselleştirildiği etkinlikler bütünüdür. Bu sebepledir ki anne/babalar çocuklarının beslenme, barınma, dinlenme gibi temel ihtiyaçlarını gidermelerinin yanında, oyun da çocuk gelişimi için gerekli olduğundan bu ihtiyacı gidermek için de ortam yaratmalıdırlar. Oyun, çocuğun kendisini ifade etmede, iletişim kurma ve sürdürmede , yeteneklerini keşfetmede, motor becerilerini geliştirmede, zihinsel, duygusal ve dil gelişimini sağlamada en etkili yöntemdir. Oyun, çocuğun dilidir. Henüz konuşamayan, kendini ifade edemeyen, ihtiyaçlarını dile getiremeyen bir çocuk bile oyun aracılığı ile içsel motivasyonunu dışa yansıtır. Oyun, çocuğun kişiliğini ve yeteneklerini geliştirmesine fırsat verir. Oyunda önemli olan nokta, çocuğun kendisini oyalama becerisini geliştirirken eğlenerek öğrenmesidir.

Oyunu çocuk eğitimin bir parçası yapmak, çocuğun öğrenmekten zevk almasını sağlar. Çocuğu oyundan alıkoyarak, esnetilmemiş kurallarla bir şeyler öğretmeye çalışmak çocuğu öğrenmekten soğutur. Oyunu boşa harcanan zaman olarak görmemek, oyunun çocuk ile bütünleşen bir etkinlik olduğunun farkına varmak, anne-babaların bilmesi gereken önemli bir husustur.

Oyun sayesinde çocuk kimsenin öğretemeyeceği konuları kendisi oyun içerisinde deneyimleyerek öğrenme fırsatı bulur. Etraftan duyduklarını, doğru ya da yanlış olup olmadığını bilmediği davranışları oyun aracılığı ile sınayıp tecrübe eder ve tecrübelerini pekiştirerek kendisine yeni yaşamsal bilgiler kazandırır. Bu yüzden oyuna, çocuğun en doğal öğrenme ortamı da denilebilir.

                                                                                                                                        Refik CEYLAN

Psikolojik Danışman